Beste Boef,

Alweer. Alweer doe ik mee. Eerst met een mijn-dochter-is zo-zielig-verhaal.

Maar nu met een winner-simmer verhaal.

Misschien kan ik het zelf betalen. Misschien. Maar misschien wil ik de reis winnen. Het is een narcistisch verlangen naar waardering voor mijn harde werken als vrouw, als docente, als ex-ptsser, als simmer (single mother).

Ik wil winnen omdat ik en de 3kids (K1 , K2 en K3) nooit hebben opgegeven. Nooit. Altijd hard gewerkt. Gesport. Eten uit de schijf van vijf. Vakanties. Familie. Vrienden. En nu ben ik moe. Niet alleen ik. Wij allemaal zijn moe.

Omdat het soms lijkt hoe eerlijker je bent hoe meer je gestraft wordt. Hoe harder je je best doet om te overleven hoe meer je het gevoel hebt dat je faalt.

9 jaar zorg ik voor mezelf en de 3kids. 32 uur werken. Geen allimentatie. Geen toeslagen. Geen sociale huur woning. Geen koopwoning. Maar een klein appartementje op de eerste verdieping. Geen pianoles, geen bijles, geen balletles. Maar gelukkig een moeder die Fathma heet, drs is en stoer. Zorgt dat er een piano in huis staat. Tijd maakt voor huiswerkbegeleiding en naar Tik Tok luistert.

En nu ben ik het een soort van zat. Al die hartverscheurende berichten van mensen die niet op vakantie kunnen. Ik verzuip eronder. Als een soort draaikolk word ik steeds meer naar beneden gezogen. En steeds meer word ik onzichtbaar. Hallo, hallo, ik probeer nog aandacht te trekken met mijn omhooggestoken hand.

Maar wie ziet nu een eerlijke, hardwerkende haar best doende moegestreden vrouw. Die misschien zelf een vakantie kan betalen. Maar narcistisch verlangt heeft naar waardering, erkenning en Gezien Worden. Wie? Misschien een Boef?

Groetjes

Fathma Simmer

Mirjam K1

Ismaël K2

Nadia K3

Zie jij mij? Like en deel dit bericht. Da’s lief