Reisverslag na Blokkerblog

Donderdag 8.30

Het is 8.30. Ik wacht op mijn coach. Mjjn afspraak is 9.00 uur. De Blokkerblog houdt mij flink bezig. Wat is het probleem? En terwijl ik wacht schieten 💯 gedachten door mijn hoofdje. En als ik al deze gedachten serieus neem. Ben ik over een half uur uitgeput. Dat is niet de bedoeling Dus neem ik de Blokkerblog- gedachte waar. En begin te schrijven. Ze brengen mij naar woensdag.

Woensdag 11.00 uur

Lunchroom Canterbury Tales. Ik heb daar een koffiemoment met Hilde. Ze treft me aan met een kloppend hart en trillende vingers. Het zweet druppelt nog net niet langs mijn slapen. Ze vraagt hoe het gaat.

Dat vind ik altijd een lastige vraag. Maar ik vertel haar dat ik een blog heb geschreven over mijn ervaring in de Blokker. Ik heb feedback gekregen. En ik raak er van in paniek lijkt het. Ik voel mijn hart sneller kloppen. Mijn vingers trillen. Ik voel me ook duizelig.

Woensdag 12.30

K3 komt thuis. Ze lijkt in paniek. Ik vraag hoe het met haar gaat. Ze vertelt dat een paar meisjes op de deur van haar lievelingsjuf hadden geklopt en weg zijn gerend. De juf doet de deur open en ziet niemand. K3 kijkt om haar heen loopt naar binnen in de juf’s lokaal en zegt dat die meisjes het hebben gedaan. Ze loopt het lokaal uit en komt 1 van de meisjes tegen. Ohh je hebt gesnicht! Nee hoor zegt K3. Dat zou ik nooit doen. Ze geeft het meisje een high five en loopt cool weg. Ze pakt haar fiets en komt in paniek thuis aan. Ze zegt dat haar lichaam trilt. Haar hartje snel klopt en voelt zich duizelig.

Woensdag 16.30

K2 moet naar voetbal. Hij heeft een wedstrijd. Hij moet om 16.45 verzamelen. Om 16.30 komt hij erachter dat hij zijn witte korte broek niet heeft meegenomen van zijn vaders huis. Geen witte korte broek=geen wedstrijd spelen. Hij raakt lichtelijk in de stress en appt op de voetbalgroepsapp wie heeft er een witte korte broek. Waarop een ouder feedback geeft. K2 kijkt me aan. Ik kijk K2 aan. We voelen beiden soort van paniek door de feedback. K2 zegt dat zijn hartje sneller begint te kloppen. En dat hij zich duizelig begint te voelen. Gelukkig heeft de buurvrouw een kort wit broekje.

Donderdag 9.00 uur

De coach is er. Ik besluit bovenbeschreven situaties voor te leggen.

Wat is er aan de hand? Wat is dat wat je hart sneller doet kloppen. Trillende vingers krijgt en je duizelig voelt.

Het antwoord is paniek. (klik op de link om de originele foto te zien). Er gebeurt iets. Onbewust denken de hersenen er is gevaar Die zenden prikkels. Hormonen als adrenaline worden aangemaakt. Mijn lichaam bereidt zich voor op een vecht- of vluchtreactie.

De coach legt verder uit. Mijn hele focus is op dat moment mijn fysieke reacties. Die ken ik niet. En dat zorgt voor meer paniek. Verder ontpopt zich onbewust de vraag. Wat als?

Wat als ik niet meer wordt aardig gevonden. Wat als de meisjes mij morgen pesten. Wat als ik op de voetbal raar wordt aangekeken.

Wat als ik straks flauw val van de duizelingen? Wat als ik niet meer kan lopen door mijn trillende benen.

De wat als vragen versnellen het proces met als resultaat kloppend hart, trillende vingers en duizelingen.

Mijn coach neemt mij door het hele proces heen. En zegt: wat als er geen gevaar is. Om 11.00 ben je koffie aan het drinken in een lunchroom. Met jouw vriendin. Dat is een feit. K2 en K3 zijn beiden thuis. Jij bent thuis. Dat is een feit. Dus feitelijk is er geen gevaar. Dus wat zit eronder? Wat brengt mij in een vecht- of vluchtmodus brengt?

Mijn antwoord is ik wil geen fouten maken. Ik wil alles perfect doen. Ik wil geliefd zijn door alles en iedereen. Ik wil de beste zijn. Ik mag geen fouten maken. En ik heb dromen. Mag ik niet meer dromen? Ik zucht waar komt die laatste vraag nou opeens weer vandaan?

De coach laat een stilte vallen. Ik merk dat mijn ademhaling onrustig wordt. We doen een ademhalingsoefening. Ik word rustig. Dee coach vraagt mij wat is feitelijk het probleem bij de Blokker?

Mijn antwoord is de hoge eisen die ik aan mij zelf stel. Stel ik ook aan anderen. En als ze niet aan mijn eisen voldoen. Ja dan fileer ik je denk ik. Dus mijn probleem bij de Blokker is dat als ik binnenkom in de huishoudwinkel dat ik bediend wil worden met service. En dat houdt in dat de verkoopster Nederlands spreekt en weet wat dweilen is. En mij kan uitleggen wat de beste en goedkoopste dweil is. En als ik dat allemaal zelf moet uitvogelen in een specialistenwinkel. Tja dan ja dan wat? Dan schrijf ik een Blokkerblog.

Weer een stilte en ik probeer rustig te blijven doorademen. Ik voel me boos worden. De coach vraagt of ik boos mag worden? En kan ik dat dan rechtstreeks tegen de verkoopster zeggen ik ben boos.

Ik heb een paar maanden een blog geschreven over het boze kind in mij. Ik pak de blog erbij en zeg tegen mijn coach. Nee ik kan niet boos worden. En daarmee kan ik dus niet goed mijn grenzen aangeven. Dus nee ik durf niet tegen de verkoopster te zeggen dat ik boos ben.

De coach gaat behendig over naar K3. Jouw dochtertjes paniek is een andere soort dan die van jou. Waar jij in een vluchtmodus komt. Kiest zij voor een vechtmodus. De fysieke  sensaties zijn hetzelfde. Ook zij krijgt een dosis adrenaline. De stoot adrenaline zorgt voor haar een kloppend hartje en duizelingen. Deze sensaties zijn nieuw en dat zorgt voor de paniek. Maar gelukkig was jij thuis en voelde ze zich veilig. En kon ze beseffen wat er was gebeurd.

Wauw K3 denk ik. Wauw. Ze was ook niet zenuwachtig toen ze vanochtend naar school ging. Ze voelde zich eigenlijk wel lekker in haar vel.

De coach kijkt me aan en je weet nu wel welke modus jij en K1 terecht zijn gekomen. De vluchtmodus.

Ja…en nu?

Accepteer jezelf en zorg dat je kalmeert op een manier die bij jou past.

Of

Ga op boksen.

Ik zucht. Ik voel me moe. Uitgeput. En een miskukkel. Pffff zucht ik tegen de coach. Ik voel me een soort van gefaald. Een mislukking. Een persoon met teveel weeffouten.

De coach lacht en zegt nee. Je bent gewoon mens. Dat is waar je langzamerhand achter komt. Je bent een gewoon normaal mens. Met normale gedachten. Normale fysieke reacties. En je bent dapper om al deze emoties te ondergaan. En je bent moedig om te kunnen relativeren. En ook tot inzichten te komen.

Ter afsluiting een paar vragen. Wat zou je tegen Blokker willen zeggen?

Beste Blokker, eigenlijk is er geen probleem. De Blokkerdame doet ook gewoon haar best. Het is nog moedig van haar dat ze als Duitse in Nederland is komen wonen en werken. Ik had het op haar leeftijd niet gedurfd. Ook moedig van je Blokker om deze jonge dame een kans te geven. BTW de dweil dweilt fantastisch!

Wat zou je tegen de feedback willen zeggen?

Bedankt! Door het schrijven en delen van mijn blog heb ik weer meer inzicht gekregen in hoe ik als mens werk. En onverwachts zijn mijn dromen van heel ver ten tonele verschenen. Ik voel me eigenlijk gewoon een normaal mens. Bedankt feedback!

Het schrijven van deze blog vond ik een mooie reis. Ik hoop dat je hebt genoten van mijn reisverslag. Fijne zaterdag. Groetjes Fathma

blogs & abonneren