Ik stond vanochtend op en ik was boos. Op wie? K1 en K3 zijn bij hun vader en K2 logeert bij een vriendje. In de schematherapie heb je tegenover de kritische ouder (klik op de link voor mijn eerdere blog) het boze kind. In heel mijn 45 jaar heb ik nooit aandacht gegeven aan mijn boze kind. Wie is ze? Ik weet het niet. Gisteren kreeg ik een app dat ik te streng ben voor mijn kinderen. Een dag tevoren hoorde ik dat ik volgzame kinderen heb. Een dag daarvoor. zei iemand dat ik mijn kinderen teveel verwen. Een dag daarvoor dat ik mijn kinderen teveel hun zin geef.

Verwarring alom. Waarom? Ik laat alle kritiek toe. Ik blijf lachen. Ik blijf vriendelijk. Maar de opkropping doet me niet goed. Ik zeg helemaal niets, dat al deze opmerkingen mij pijn doen. Ik schuif mijn pijn en boosheid opzij. Ik geef er geen aandacht aan. Ik doe net of de pijn en de boosheid niet bestaat.

Dus ik verstop mij achter mijn zonnebril en mijn brede lach. Ik lach de vrienden toe terwijl ze appen en praten. Ik app en praat met ze mee. Maar ik deel de pijn en boosheid en het daarmee gepaarde verdriet deel ik niet. Ik lach.

Ik blijf de stoere chick.
Maar wat zou de vrouw achter de zonnebril willen zeggen?Hey luister eens bemoei je met je eigen zaken. Hey ik wil geen kritiek. Hey houd je mond. Waar bemoei je je mee? Bemoei ik me met jou zaken? Ik heb mijn hele leven moeten horen dat ik het niet goed doe. Ik heb me altijd moeten bewijzen. En nooit was het goed genoeg. Dus stop hou op!

Gisteren was ik met m’n bestie SR aan het praten en ze herkende mijn boosheid. Zij is ook simmer en hard gewerkt om haar twee meiden op te voeden. Zonder hulp. En maar doorgaan. Geen tijd voor boosheid en verdriet. Geen tijd om even stil te staan in het hier en nu.

ln mijn hier en nu zondag 26 mei heb ik de tijd genomen om aandacht te geven aan mijn boosheid en verdriet. Eerst yoga gedaan dat helpt. Vervolgens koffie met 🥕 taart bij Lolaapalozaa. Helpt ook. Mijn PVA geschreven. Helpt zeker. En nu mijn blog schrijven. Geeft inzicht.

Ik ben een volwassen vrouw en ik doe wat ik wil. En beslis hoe ik wil. Vrienden heb ik nodig om te bevestigen dat ik het goed doe. Om te horen dat ik de Ktjes teveel verwen. Dat ik volgzame kinderen heb en een beetje streng ben. En hier komt de conclusie: vrienden heb ik nodig om te beseffen dat ik mijn lieve ktjes moet los laten. Dat het tijd is om tijd en aandacht aan mezelf te besteden. Anders volgt snel de volgende burnout. Je moet toch wel een goede vriend van me zijn om mij dit te laten realiseren. Dank je wel. De boosheid is mijn eigen minderwaardigheidscomplex die ik ooit heb opgebouwd. Maar die dus niet waar is. En daar heb ik vrienden voor om dat mij te laten realiseren. Vrienden die op hun eigen manier zeggen: je bent een verdomd goede moeder! Alleen met 3 kinderen wat een prestatie! Laat ze los. Volgend jouw eigen dromen.

Een reactie is leuk! Het geeft mij positieve energie als je reageert op mijn blog. Het kan anoniem. Alleen jouw anonieme naam is zichtbaar. En als je wilt kan je mij ook volgen door jouw e- mailadres achter te laten. Dikke 😘

Home

Klik hier voor meer SIM-BLOG

Over de auteur

Fathma William

Fathma William is single mom en heeft 3 kids. ze schrijft over haar dagelijks leven. Vlogt hierover. Blogt hierover.

Bekijk alle berichten